Column Domien Esselink
Het gelijk van de natuurgoeroe
Ogenschijnlijk een raar moment dat ik aan hem denk. Van de 120 kilometer fietsen we deze zondagmorgen 80 tot 90 kilometer in de miezerregen. Als we onder bomen fietsen, eiken in dit geval, maak ik me geen zorgen over de gevolgen van het opspattende water op de weg. Dat komt door hem, want hij voorspelde het enkele jaren daarvoor al: de eikenprocessierups verdwijnt vanzelf weer. Het zou vijf jaar kunnen duren, maar dan zou het geen thema meer zijn.
Hij heeft gelijk gekregen, dit jaar geen jeukende knieholtes of bovenbenen meer. Nu is het deze zondag ook de eerste keer dat we dit voorjaar met regen worden geconfronteerd en dan is de kans op gevolgen van die akelige rups veel groter. Daarom denk ik aan hem, die de diverse wethouders tijdens persgesprekken er al op wees. De bewuste bestuurder kondigt op die momenten maatregelen aan zoals vogelkooitjes voor mezen, die de rups als een delicatesse zien.
Ik zie hem nog glimlachen op zulke momenten en de schouders ophalen, zo van: prima, maar de natuur regelt het vanzelf. Hij is op dat moment allang de natuurgoeroe van Winterswijk, die ik al ken van de lagere school. We zitten in dezelfde klas op de St. Jozef. Daarna gaan we ons ieders weegs en ontmoeten elkaar later weer bij de NME of bij persconferenties en raadsvergaderingen.
Hij is vergroeid met de natuur, wordt raadslid voor de PvdA, houdt van goede muziek, maar is bovenal een Einzelgänger op bankjes in het buitengebied van Winterswijk. Daar verhaalt hij over, daar legt hij zijn hart en ziel in. Het gaat hem de laatste jaren steeds moeizamer af, want hij is ziek. Een sluipmoordenaar heeft bezit van hem genomen, hij gaat zo goed en kwaad als het kan door. De gewone fiets wordt vervangen door een elektrisch exemplaar, zodat hij mobiel blijft.
“ik zie hem nog glimlachen op zulke momenten”
Zijn plek in de raadszaal blijft wel vaker leeg, hij kiest noodgedwongen voor de digitale versie thuis. Maar als hij er is, haakt hij soms eerder af, het weekend erop benut hij voor het schrijven van de artikelen voor het Achterhoek Nieuws. Net zolang tot het echt niet meer gaat, helaas, hij verliest de oneerlijke strijd.
Zijn plek is nu leeg en er zal ongetwijfeld een vervanger komen, maar Bernhard Harfsterkamp is eigenlijk onvervangbaar. Dat komt ook goed naar voren tijdens de mooie woorden die raadsleden aan hem wijden, voorafgaand aan een minuut stilte.
De natuur rond Winterswijk is de grote verliezer en verliest aan verbeeldingskracht. De bankjes blijven voortaan leeg.